Έχουν κάψει κόσμο οι "μανούλες"

Την πληροφορία την πέτυχα στο φεις μπούκ, το οποίο και αποφεύγω τον τελευταίο καιρό γιατί μοιάζει όλο και πιο πολύ με κηδειόχαρτο, που διαβάζει όλος ο κόσμος και λέει το μακρύ και το κοντό του για τον εκλιπόντα. Κι εγώ  τα ίδια κάνω δηλαδή. Πέθανε ο Φιντέλ, ο Στεφανόπουλος, ο Σάκης ο Μπουλάς, ο Ντειβιντ ο Μπαουι ( ή όπως στην ευχή προφέρεται το όνομά του)

Πέθανε κι ο Γιώργος.

Ολομόναχος.

Δεν τον ξέρετε τον Γιώργο και μεταξύ μας ούτε κι εγώ τον ήξερα.

Ο Γιώργος ήταν συμμαθητής μου στο δημοτικό πριν σαράντα χρόνια. Μάλλον τον πέτυχα και στο λύκειο, αλλά εκεί  δεν τον θυμάμαι καθόλου, εγώ πήγαινα σταθερά στο τελευταίο τμήμα κάθε τάξης και εκείνος στο πρώτο. Από το δημοτικό όμως τον θυμάμαι τέλεια. Ήταν στρουμπουλός, ροδαλός, χαμογελαστός, η μάνα του του κουβάλαγε την τσάντα πρωί-μεσημέρι, και στο διάλειμμα τον τάιζε το αυγό του μέσα από τα κάγκελα του προαυλίου του δεύτερου δημοτικού. Καλή γυναίκα! Όταν ο δάσκαλος με βούτηξε με το χαρτί που είχα κολλήσει στην πλάτη του Γιώργου, ήθελε να μου ρίξει δυο-τρία χαστούκια αλλά συγκρατήθηκε και μου δωσε απλώς μια αποβολή.  Αφενός γιατί ήμουν ολόκληρη γαϊδάρα στην έκτη, αφετέρου γιατί ο κύριος Ρωμιός δεν χτύπαγε τους μαθητές του. Κακώς κατά τη γνώμη μου, τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση.

Από όποια πλευρά και αν το έβλεπες ο Γιώργος ήταν το τέλειο θύμα για αυτό που σαράντα χρόνια αργότερα θα ονομαζόταν "μπούλινγκ". Ο ορισμός του μαμόθρεφτου. Στην έκτη δεν κάτεχε ούτε τα παπούτσια του να δέσει μοναχός του. Δεν γράφω αυτό το κείμενο για να δικαιολογηθώ. Δεν γράφω αυτό το κείμενο για να απολογηθώ. Το ξέρω πως υπήρξα ένα σκατόπαιδο. Όχι μόνο γιατί του κόλλαγα χαρτιά στην πλάτη όταν ήμασταν στο δημοτικό αλλά γιατί δεν ζήτησα ποτέ μου ένα συγνώμη, όταν συναντηθήκαμε στο λύκειο. Κι ας διάβαζα Νίτσε, Καζαντζάκη, Μαρκούζε, Μπόρχες και Μαχαρίσι Μαχές, όλους τουρλού. Τον είχα σβήσει από το μυαλό μου το Γιώργο, για να μην ντρέπομαι για αυτό που του έκανα. Απώθηση το λένε αυτό οι ψυχολόγοι.

Οπότε δεν ξέρω τι έκανε στη ζωή του. Δεν ξέρω αν παντρεύτηκε, αν σπούδασε, αν δούλεψε, αν έμεινε άνεργος. Ξέρω μόνο πως πέθανε ολομόναχος. Και με τον αλάθητο τρόπο που έχουν τα παιδιά, διότι τώρα δεν σας μιλάω εγώ αλλά εκείνη η μικρή βλαμμένη της έκτης δημοτικού, σας το λέω και σας το υπογράφω : η μάνα του φταίει που πέθανε μονάχος του ο Γιώργος.

Τη μισώ! Με το τάπερ της. Με το βλέμμα της μισότρελης να παρακολουθεί κάθε κίνηση του κανακάρη. Σήμερα τη μισώ, όσο δεν έχω μισήσει στη ζωή μου….

Δεν θα σας κουράσω γράφοντας κοινότυπα τσιτάτα για τις υπερπροστατευτικές μάνες.

Όλες οι συνάδελφοι μάνες νιώσαμε κάποια στιγμή έτσι, όλες γίναμε κάποια στιγμή έτσι.

Αλλά -όσες το καταλάβαμε!- το μαζέψαμε όπως μπορούσαμε.

Εγώ έχω εξηγηθεί κιόλας στα παιδιά μου "προσέχτε με καλά, έχουν κάψει κόσμο οι μανούλες" . Αν ακούτε όσα λέω θα σας το κλείσω εγώ το σπίτι στο πι και φι. Ακούτε με και μετά πηγαίνετε και κάντε τα λάθη σας, όπως οφείλετε να κάνετε.

Και τώρα απευθύνομαι σε όποιες από εσάς τα πιάνετε τα στάνταρντ της μανούλας του Γιώργου για να σας ρωτήσω αυτό που θάθελα να ρωτήσω αυτή τη γυναίκα, που τάιζε το παιδί αντί να του πει να μου ρίξει μια μπουνιά για να μάθω…

Ο Γιώργος πέθανε ολομόναχος.

Μια δουλειά έχετε να κάνετε που να πάρει η ευχή… Προσέχτε!!

Μένια Παπαδοπούλου