Έτσι, λοιπόν, ένας νεαρός ήρθε κάποτε να με δει – τον έλεγαν Τζόελ – και με ρώτησε: «Τι μπορώ να κάνω;» Λίγο μακρύτερα από το Πανεπιστήμιο ήταν ένας οίκος ευγηρίας. Τον πήγα εκεί. Τον έμπασα μέσα και είδαμε ένα σωρό ηλικιωμένους ανθρώπους, ξαπλωμένους στα κρεβάτια με παλιές βαμβακερές ρόμπες, να κοιτάζουν το ταβάνι.
Ο Τζόελ κοίταξε γύρω του και είπε: «Τι θέλεις να κάνω εδώ μέσα; Έχω μεσάνυχτα από γεροντολογία». «Δεν πειράζει», του είπα εγώ. «Τη βλέπεις αυτή την κυρία εκεί κάτω; Θα πας και θα της πεις καλημέρα». «Αυτό μόνο;» «Ναι, αυτό». Ο Τζόελ την πλησίασε και της είπε: «Ε, καλημέρα». Εκείνη τον κοίταξε καχύποπτα για ένα λεπτό και τον ρώτησε: «Είσαι συγγενής;» «Όχι, δεν είμαι», είπε ο Τζόελ. «Πολύ καλά!», είπε η ηλικιωμένη κυρία. «Τους σιχαίνομαι τους συγγενείς μου. Κάθησε, παιδί μου». Ο Τζόελ κάθισε κι άρχισαν να μιλούν. Δε φανταζόσαστε τι πράγματα του είπε! Αυτή η γυναίκα ήξερε τόσα υπέροχα πράγματα για τη ζωή, την αγάπη, τον πόνο. Κανείς όμως δεν ήθελε να την ακούσει! Ο Τζόελ άρχισε να πηγαίνει να τη βλέπει μια φορά την εβδομάδα κι η μέρα αυτή γρήγορα χαρακτηρίστηκε «Ημέρα του Τζόελ». Έμπαινε μέσα και μαζεύονταν γύρω του όλοι οι ηλικιωμένοι! Υπέροχα πράγματα άρχισαν να γίνονται στην Ημέρα του Τζόελ. Και ίσως η πιο θριαμβευτική στιγμή σ’ όλη την εκπαιδευτική μου καριέρα ήταν μια μέρα όταν, εντελώς ξαφνικά , εκεί που περπατούσα στο πανεπιστημιακό πάρκο, είδα τον Τζόελ να προχωρεί μαζί με τριάντα γεροντάκια και να πηγαίνουν όλοι μαζί σ’ ένα ποδοσφαιρικό αγώνα!
Να λοιπόν τι μπορείς να κάνεις. Ρίξε μια ματιά γύρω σου… Τι μπορείς να κάνεις; Δίπλα σου βρίσκεται ένας μοναχικός άνθρωπος που έχει ανάγκη την παρέα σου. Δίπλα σου βρίσκεται μια ταλαιπωρημένη πωλήτρια που έχει ανάγκη να της πεις μπράβο. Τι μπορείς να κάνεις; Άπειρα πράγματα..! Αυτά τα μικρά πράγματα έχουν σημασία. Μικρά πράγματα το ένα δίπλα στο άλλο…»
Leo Buscaglia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου