Είμαι η Νέα πλατεία του Άργους. Ήρθε η ώρα μου να μιλήσω κι εγώ. Να εκφράσω την αγάπη μου, το θαυμασμό μου, την πίστη μου, την αφοσίωσή μου σ’ αυτόν που με εμπνεύστηκε και με δημιούργησε. Το δημιουργό μου, δηλαδή, το θεό μου, το γητευτή μου. Αλλά, αναμορφωτή μου, μ’ αυτόν τον τελευταίο Δημότη με στενοχώρησες λιγουλάκι. Γιατί με συγκρίνεις με άλλες; Αυτό δεν το ήθελα, γιατί δε μοιάζω με καμιά. Είμαι ασύγκριτη! Piazza η μία…, piazza η άλλη… κι εγώ piazza είμαι. Πιάτσα ταξί! Και ποιες είναι αυτές οι μπαμπόγριες που θα συγκριθώ εγώ μαζί τους; Εγώ από Ντουμπάι, Εμιράτα και πάνω πρέπει να συγκρίνομαι. Γιατί είμαι η Νέα πλατεία.
Πώς είναι έτσι η Πιάτσα του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό; Μια τεράστια συμβολική αγκαλιά από κίονες και στοές. Ξέρεις πόση ώρα θέλεις να τις περπατάς; Άσε ο ίδιος ο ναός. Ο μεγαλύτερος της χριστιανοσύνης! Χωράει, λέει, εξήντα χιλιάδες κόσμο! Δυο φορές το Άργος μας μέσα σε μια εκκλησία, Χριστός και Παναγία! Ε, όχι και να ξεποδαριαστούμε να τον περπατήσουμε! Και έχει, λέει, δίπλα ατέλειωτα μουσεία και την Καπέλα Σιξτίνα. Εδώ να δεις τι καπέλα πρέπει να φοράνε όσοι περπατάνε εμένα τώρα το καλοκαίρι, για να μην τους βαρέσει ηλίαση. Καπέλα θα γίνω κι εγώ! Καπέλα Argina!
Αμ η άλλη, η Πιάτσα του Αγίου Μάρκου στη Βενετία. Ατέλειωτη κι εκείνη, με κτίρια σε σχήμα πι, με ένα πανύψηλο καμπαναριό και χιλιάδες περιστέρια να σηκώνονται στον ουρανό. Και ο Άγιος Μάρκος μπορεί να έχει σπουδαία ψηφιδωτά και άλλα έργα τέχνης, αλλά έχει πάθει καθιζήσεις. Γεμάτος λακκούβες είναι. Γιατί δεν τον φτιάχνουν οι δήμαρχοι εκεί; Να τον γκρεμίσουν, να τον κάνουν καινούριο. Και έχει, λέει, κανάλια η Βενετία. Κι εγώ κανάλι έχω. Δε ζηλεύω καθόλου. Και είναι καινούριο, όχι παλιό σαν τα δικά τους. Και ο Άγιος Πέτρος μου καινούριος είναι. Βρήκανε κάτι θεμέλια παλιότερης εκκλησίας (;) τώρα που σκάβανε για να με φτιάξουν και τα ξανακουκουλώσανε για να μη φαίνονται οι παλιατζουρίες. Όχι που λένε μερικοί να τα καλύπτανε με διαφανές υλικό και να βάζανε και μια πληροφοριακή στήλη για πράγματα που θα είχαν σχέση με την πλατεία και την ιστορία της πόλης. Κουταμάρες! Ακόμη και για τη σφαγή των Αργείων του 1833 από τους Γάλλους, γιατί αρκετοί είχαν ταφεί στο νεκροταφείο στο ανατολικό τμήμα της πλατείας. Καλέ άσε μας τώρα μ’ αυτά. Και ότι έχει η Βενετία την γέφυρα των στεναγμών. Γιατί εγώ δεν έχω γέφυρα; Τη γέφυρα των βεγγαλικών. Την περπάτησε εκείνη κανένας δήμαρχος με τα βεγγαλικά στην άκρη;
Κι η πιάτσα Ναβόνα! Σιγά! Ένα οβάλ σχήμα έχει και τρία συμπλέγματα σιντριβανιών με αγάλματα, τρίτωνες και δελφίνια και οβελίσκο. Σιγά το πράγμα! Κι εμένα, αν θέλει ο δημιουργός μου, μπορεί να μου βάλει όσα αγάλματα ποθεί η καρδούλα μου.
Αμ η άλλη στη Φλωρεντία, η Πιάτσα ντε λα Σινιορία. Αυτό το παλιό τετράγωνο κτίριο, που είναι σαν κάστρο στην οροφή του, ήταν αρχικά φρούριο- παλάτι (Palazzo Vecchio) και τώρα στεγάζει το δημαρχείο τους. Καλά! Και μείς είχαμε ένα παλιό δημαρχείο από την εποχή του Καποδίστρια χτισμένο και θα καταδεχότανε ο δημιουργός μου να μένει σε αυτό το νεοκλασικούλι; Καλά έκανε και το εγκατέλειψε και πήγε και νοίκιασε και έφτιαξε τις γραφειάρες του και τα έκανε όλα λουξάτα. Παραπονιούνται οι πολίτες, γιατί τάχα να πληρώνουν ενοίκια. Να πληρώσουν. Δεν ψήφισαν; Όλα εδώ πληρώνονται. Και μπροστά στο δημαρχείο είναι η γλυπτοθήκη (Longia) και το άγαλμα του Δαυίδ, αντίγραφο του Μιχαήλ Αγγέλου και δίπλα από τις μεγαλύτερες πινακοθήκες του κόσμου, η Ουφίτσι. Καλέ, ας ασχοληθεί ο αναμορφωτής μου με τα οφίτσια, ας τα δώσει στους ανθρώπους του να κυνηγήσουν καμιά ψήφο και δεν μας χρειάζονται εμάς αυτά.
Και είναι, λέει, η Φλωρεντία και η Ρώμη και η Βενετία πόλεις ατελείωτα μουσεία. Καλέ τι κτίρια είναι όλα αυτά από το Μεσαίωνα και την Αναγέννηση και Duomo και Santa Maria και τεράστιες άλλες εκκλησίες και ρυθμοί μπαρόκ και αναγεννησιακοί και ρωμανικοί και όλα αυτά τα ακαταλαβίστικα, που εμένα δεν με εντυπωσιάζουν καθόλου, γιατί εγώ είμαι η Νέα! Και ότι τάχα οι πόλεις εκείνες, όταν άκμαζαν οικονομικά και έφτιαχναν αρχιτεκτονικά αριστουργήματα και μοναδικά καλλιτεχνήματα από σπουδαίους καλλιτέχνες (Ντα Βίντσι, Μιχαήλ Άγγελος, Ραφαήλ, Μπερνίνι), το Άργος ήταν ένα χωριουδάκι με πλινθόκτιστα σπιτάκια και ότι και τώρα είναι ένα χωριό μπροστά σ’ αυτές τις πόλεις πνιγμένο στο τσιμέντο και κυρίως ότι έχει νοοτροπία χωριού, αλλά εμείς δεν πτοούμεθα. Γιατί, λένε οι παπαγάλοι, ούτε ο δήμαρχος ούτε οι καράβλαχοί του δεν έχουν αισθητική. Καλέ, εγώ δεν είμαι η απόδειξη της ύψιστης αισθητικής! Και λένε, πού πας ρε Καραμήτρο ξυπόλυτος στ’ αγκάθια; Με ποιους συγκρίνεσαι; Αλλά εμάς δεν μας νοιάζουν αυτά.
Αλλά κι εσύ πρόσεχε, οραματιστή μου, λιγάκι. Γιατί λες ότι ακολουθούμε τα ευρωπαϊκά πρότυπα ανάπλασης; Δεν βλέπεις ότι δεν πειράζουνε τίποτα εκεί; Τα φυλάνε ως κόρη οφθαλμού. Νομίζεις ότι έχουν μυαλό εκεί οι δήμαρχοι που σέβονται και συντηρούν όλα αυτά τα παλιά κτίρια; Βρε, μια μπουλντόζα τους χρειάζεται να τα φέρει όλα κάτω ν’ ανοίξει το μάτι τους, όπως άνοιξε και το δικό μας. Γιατί εμείς και τις νεραντζιές τις ξεριζώσαμε και το πάρκο το εξαφανίσαμε και το Καζινό το ξεθεμελιώσαμε και τους στρατώνες εργοτάξιο τους κάναμε. Και μπροστά στη νεοκλασική αγορά καλά έκανες, αρχηγέ μου, και ύψωσες τσιμέντα. Θα μείνεις στην ιστορία γι’ αυτούς τους κεκλιμένους κήπους. Μόνο οι κρεμαστοί κήποι της Βαβυλώνας μπορούν να τους ξεπεράσουν. Γιατί κι αυτή η πλατεία εγώ είμαι, αφού όλα έγιναν ένα. Είμαι ένα. Είμαι η Νέα πλατεία! Τι θέλεις και με συγκρίνεις με τις ιταλικές πλατείες; Λες άπταιστα και κείνες τις λατινικούρες «veni vidi vici». Καλέ, «Ave Caesar» πρέπει να τους μάθεις να σου λένε.
Έχουν, λέει, οι ιταλικές πλατείες εκατομμύρια επισκέπτες. Αχ, με συγχωρείτε, δεν τους θέλω. Με φτάνει η πασχαλινή λαοθάλασσα. Προτιμώ την ησυχία μου. Και οι συνταξιούχοι στα καφενεδάκια καλοί είναι.
Αλλά κι εσύ, δημιουργέ μου, πρόσεχε λιγουλάκι τι τους γράφεις. Γιατί τους λες άμα δεν τους αρέσω και θέλουνε δέντρα και νεραντζιές «να πάνε δίπλα στην πόλη». Αχ οραματιστή μου, μη μου τους προγκάς. Γιατί και αυτό το «δίπλα στην πόλη» είναι ασαφές. Τι σημαίνει «δίπλα»; Θα πάρω δίπλα τα βουνά, δίπλα τα κορφοβούνια; Θα πάρω έναν κατήφορο στην άκρη στο ποτάμι; Δίπλα και παραδίπλα, μη βρεθούν και σ’ άλλη πόλη. Γιατί παντού καραδοκούν οι εχθροί μας, ελλοχεύουν κίνδυνοι. Δεν είναι εντελώς απλά τα πράγματα και όσοι διαμαρτύρονται και δεν τους αρέσω είναι το 40%. Έχουμε εμείς καβατζώσει το 60%. Αλλά κι αν το 40% γίνει 50%, τη βάψαμε! Γι’ αυτό σου λέω, θέλει προσοχή.
Εσύ, εκεί, θα τους σφυροκοπάς το μυαλό διαρκώς. Θα τους γράφεις τα ίδια και τα ίδια. Θα με φωτογραφίζεις πάντα από ψηλά, γιατί δείχνω αλλιώτικη. Θα λες ότι είμαι όμορφη. Πλήρωνε όσο κι όσο τους φωτογράφους. Και δε μπα να λένε ότι είναι παράνοια, είναι παράλογα και ποιος εκδίδει το Δημότη (εγώ θα σου τα λέω όλα όσα λένε, γιατί σου είμαι αφοσιωμένη. Παλιοπατσαβούρα τον λένε, παλιοφυλλάδα). Εσύ τον εκδίδεις! Λογαριασμό θα τους δώσεις! Πόσο στοιχίζει; Καλά, σιγά τα ποσά! Ποιος πληρώνει; Εκείνοι πληρώνουν! Και θα βάζεις όποια φωτογραφία έχεις απ’ όταν ήσουν μωρό, πεντάχρονο, δεκάχρονο, στους προσκόπους, στο στρατό και στο άδειο Ευρωκοινοβούλιο. Θα φωτογραφίζεσαι με όποιον βρίσκεις μπροστά σου. Μόνο μ’ αυτόν τον Ψινάκη δεν ήθελα να σε δω αγκαλιά, αλλά τέλος πάντων.
Ασ’ τους να λένε! Εσύ θα τους μιλάς συνέχεια για την ανάπτυξη που περιμένουμε, για την αύξηση των εσόδων, για το κέρδος των επιχειρήσεων, για τους τουρίστες που θα έρθουν και θα λες συνέχεια θα, θα, θα… Γιατί λένε οι εχθροί μας «με τι έρχονται και δεν έχουν φτάσει, με το τρένο;» Και πήγες, λέει, εκδρομή τα παιδιά στη Βεργίνα, όπως τα πας κάθε χρόνο, και να πλήρωνες από τη δική σου τσέπη. Αλλιώς να πήγαιναν δωρεάν μόνο οι άποροι και οι εύποροι να πληρώσουν. Όχι να πληρώνουν φτωχότεροι πολίτες, για να κάνεις εσύ ψηφοθηρία και κάτι τέτοια. Και πού είναι οι τουρίστες από τη Βεργίνα στο Άργος; Άμα φτάσουν κάποτε, γητευτή μου, θα λιποθυμήσουν από την ομορφιά μου!
Θα σου είμαι πάντοτε αφοσιωμένη. Θα είμαι το αυτί και το μάτι σου. Δε θα μου ξεφεύγει τίποτα και θα τα μαθαίνεις όλα από μένα.
Είσαι ο πατέρας μου και ο δημιουργός μου
Η Νέα πλατεία
Δημότισσες
ΠΗΓΗ : argolika.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου