Βγαίνοντας από το δελφίνι μας υποδέχτηκε το ρολόι που χτυπούσε 12. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου φάνηκε σημάδι και μάλιστα καλό. Είχα ξαναέρθει στην Ύδρα πριν κάμποσα χρόνια μόνη, σε φάση περισυλλογής και αναζήτησης, για τις οποίες πιστέψτε με προσφέρεται αν και θεωρείται κοσμοπολίτικη. Την πρώτη φορά λίγο πριν την πυρκαγιά που έκαψε μέρος του δάσους που βρίσκεται ψηλά, είχα περπατήσει μέσα σ’ αυτό και είχα γνωρίσει πολλά απόκρυφα μονοπάτια, υπέροχα υψώματα με μοναδική θέα και ανεβοκατέβαινα με τα πόδια φυσικά, αφού κάθε είδους τροχοφόρο απαγορεύεται και ιππασία δεν έμαθα ποτέ, από υπέροχα βραχώδη υψώματα σε καταπληκτικές μικρές παραλίες με νερά πρασινογάλαζα.
Αυτή τη φορά δεν ήμουν μόνη κι ούτε σε προσωπική αναζήτηση. Θέλαμε μόνο να αναζωογονηθούμε και να χαλαρώσουμε ξεχνώντας για λίγο την μελαγχολική καθημερινότητα. Και γι αυτό επίσης προσφέρεται η Ύδρα.
Κατά τη γνώμη μου για όλα προσφέρεται αυτό το νησί. Είναι για τους πλούσιους με τις θαλαμηγούς και τα ιστιοφόρα, για τους ηλικιωμένους με τα κρουαζιερόπλοια και τους περιπάτους στα γραφικά σοκάκια, για όσους θέλουν να ψωνίζουν όμορφα πράγματα ακριβά ή φτηνά, για όσους θέλουν σουβενίρ τουριστικά.
«Ελάτε γαϊδουράκια» μας φώναζε ο φιλότιμος ιδιοκτήτης ή υπάλληλος, αφήνοντάς μας να αναρωτιόμαστε τι ακριβώς εννοεί κι αν η φράση του είχε και πού ακριβώς το θαυμαστικό ή το κόμμα.
Για φαγητό γκουρμέ και για φαγητό παραδοσιακό, αλλά και φουλ τουριστικό «γκρικ μουζάκα κλπ», για καλλιτέχνες πηγή ατέλειωτης έμπνευσης, για νεαρούς με γερά πόδια και όχι και τόσο γεμάτο πορτοφόλι. Εμείς αν αφαιρέσεις το «νεαρούς», σ’ αυτή την κατηγορία είμαστε.
Με το που φτάσαμε λοιπόν φορτωμένοι τα μπαγκάζια και υπό τους ήχους τους ρολογιού και των «μουλαρογαϊδουράδων», που μας καλούσαν να τιμήσουμε τα καμάρια τους, την Πόπη, την Κατίνα, το Μένιο και τα άλλα αξιαγάπητα ζωάκια, κινήσαμε με τα ποδαράκια μας να πάμε στο ξενοδοχείο που απείχε αρκετά ανηφορικά δρομάκια και σκαλοπάτια. Αφού τακτοποιηθήκαμε δε βλέπαμε την ώρα να βγούμε για εξερεύνηση του πανέμορφου νησιού. Την έχω αγαπήσει πολύ την Ύδρα. Κάθε φορά και πιο όμορφη μου φαίνεται. Καλλονή την αποκαλεί ένας παλιός τουριστικός οδηγός και συμφωνώ απολύτως.
Περπατήσαμε προς το Καμίνι, κατεβαίνοντας από τη μεριά που είναι τα χαλάσματα των ανεμόμυλων. Χορταίνει το μάτι ομορφιά γαλήνη και ιστορία. Τα Καμίνια μου φάνηκαν μεγαλύτερα από την προηγούμενη φορά. Περάσαμε το Κόκκινο Σπίτι και μια ταβέρνα με όμορφη αληθινή μουσική και κάναμε στάση στο Βλυχό για μπυρίτσα. Αφού δροσιστήκαμε αρκούντως και παίρνοντας μαζί ένα ολόλαμπρο χαμόγελο από την ευγενική σερβιτόρα, συνεχίσαμε για Παλαμηδά.
Περιεργαστήκαμε λίγο το καρνάγιο και κοιτώντας ψηλά, θυμήθηκα την περιήγησή μου την προηγούμενη φορά μέχρι την Επισκοπή κι από κει σκαρφαλώνοντας ούτε θυμάμαι πώς και πού έφτασα στον Άγιο Νικόλαο και μετά Άγιο Γεώργιο και στο Μπίστι.
Αυτή τη φορά γυρίσαμε πίσω και απολαύσαμε ένα φανταστικό μπάνιο σε μια μικρή παραλία που ίσα ίσα μας χώρεσε να καθίσουμε για να στεγνώσουμε.
Δροσιστήκαμε λοιπόν και ξαναγυρίσαμε στο ξενοδοχείο όπου ξεκουραστήκαμε για να βγούμε το βράδυ για φαγητό και βόλτα στην όμορφη, φωτισμένη και ντυμένη με μουσικές κι αρώματα πόλη.
Την άλλη μέρα πήραμε την αντίθετη κατεύθυνση αφού χαιρετίσαμε στο αγνάντιο του το Μιαούλη και φτάσαμε στο Μανδράκι με τα όμορφα χρωματιστά αρχοντικά και περπατώντας στην παραλία του ξενοδοχείου που ακόμα ετοιμαζόταν για το καλοκαίρι, μαζέψαμε θαλασσόξυλα και απολαύσαμε άλλη μια μπυρίτσα μετά μουσικής.
Το κάστρο γοητευτικό απ’ έξω, ήταν πολύ εγκαταλελειμμένο εσωτερικά. Με κουφάρια από συσκευές φωτοβολταϊκών, σκουπίδια και ξερόχορτα. Περπατήσαμε λίγο προς το φάρο της Ζούρβας και γυρίσαμε ξανά για βόλτες στην όμορφη πόλη, που δεν τη χορταίνεις με τίποτα.
Το βράδυ απολαύσαμε το φαγητό μας και ένα μοχίτο στο λιμάνι, βλέποντας τα κάθε είδους καραβάκια, τα φώτα στη θάλασσα και κάνοντας μια βραδινή βόλτα προς τη Σπηλιά συναντήσαμε ντόπιους και ξένους που χαίρονταν την όμορφη βραδιά.
Η παραμονή μας τέλειωσε την άλλη μέρα το απογευματάκι που το ίδιο δελφίνι μας πήρε πίσω στην Ερμιόνη, όπου είχαμε αφήσει το αυτοκίνητό μας. Κι οι δυο με την ίδια αίσθηση. Θέλαμε κι άλλο!
Φεύγοντας απ’ την Ύδρα είναι σα να βγαίνεις από παραμύθι. Σαν να περνάς από τη μια διάσταση στην άλλη.
Ευχηθήκαμε σύντομα να ξαναπάμε, το ίδιο ευχόμαστε αλλά και προτείνουμε και σε σας.
Κείμενο : Σμαρώ Μανινή
Φωτογραφίες : Χάρης Καραποστόλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου