10.10.16

Κάτι σαν εξομολόγηση...


Κάτι μέρες σαν τη σημερινή, που ο ήλιος μπαινοβγαίνει και τα σύννεφα που... κολυμπούν στον ουρανό μοιάζουν θλιμμένα και βαρύτερα, νοιώθω πως τούτη η εποχή μου ταιριάζει... γάντι! 

Είναι γιατί η αγαπημένη μου εποχή ήταν πάντα το φθινόπωρο; 

Είναι γιατί η έμφυτη αισιοδοξία μου παλεύει να μην πιαστεί στα γκρίζα δίχτυα της κατάθλιψης; 

Είναι γιατί στις διακυμάνσεις της διάθεσης του καιρού αναγνωρίζω τη δική μου διάθεση; 

Ποιος ξέρει; 

Ζω σε μια πατρίδα υποδουλωμένη στα λάθη της... Λάθος πολιτική, λάθος παιδεία, λάθος τρόπος ζωής, λάθος τρόπος σκέψης...

Ζω σε έναν τόπο υποδουλωμένο στα λάθη της πολιτικής, στα λάθη αυτών που τον διοικούν, στα λάθη των κατοίκων του... 

Ζω σε έναν κόσμο που μου απαγορεύει να ονειρεύομαι, μου απαγορεύει να ελπίζω, μου απαγορεύει να ζω... 

Ζω με έναν τρόπο που δεν είναι ο καλύτερος αλλά είναι αυτός που μου επιτρέπει να επιβιώνω...

Ζω μισώντας τους ανθρώπους που αδιαφορούν για το μέλλον και αγαπώντας τους ανθρώπους που πια δεν έχουν μέλλον... 

Ζω τραγουδώντας και κλαίγοντας γιατί μόνο αυτά μπορώ να κάνω χωρίς να χρειαστεί να τα πληρώσω... 

Ζω αγαπώντας τη ζωή, αγαπώντας τους δικούς μου ανθρώπους, αγαπώντας τα ζώα, αγαπώντας τους φίλους μου κι αδιαφορώντας για την κριτική των "εχθρών" μου...

Κι ονειρεύομαι στα κρυφά... γιατί μόνο έτσι μπορώ να το κάνω... Ονειρεύομαι έναν κόσμο περισσότερο δίκαιο, περισσότερο σοφό, περισσότερο όμορφο, περισσότερο αληθινό, περισσότερο προσιτό σε όλους...

Και περιμένω... 

Α.Χ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου