Ήταν 3 Αυγούστου 1972...
Ήμουν παιδί τότε.. Θυμάμαι μια περίεργη αναστάτωση να επικρατεί στη Νέα Κίο. Κάτι σαν ομαδικός θρήνος. Κάτι ανάλογο έχω ως ανάμνηση, λίγα χρόνια μετά, στην επιστράτευση τον Ιούλιο του 1974...
Ο μπάρμπα Σωτήρης, στο περίπτερο της πλατείας, έκλαιγε απαρηγόρητος. Αγκάλιαζε έναν πίνακα, απ' αυτούς που τόσο όμορφα ζωγράφιζε με μολύβι και τους κρεμούσε γύρω γύρω στο περίπτερο (μια ιδιότυπη υπαίθρια γκαλερί), δίπλα στους πίνακες του Καζαντζίδη, της Δώρας Σιτζάνη (μεσουρανούσε στο σινεμά εκείνη την εποχή) και άλλους. Ήταν ένας λεβεντόκορμος ξερακιανός άντρας που έπαιζε μπαγλαμά.
Έτσι γνώρισα για πρώτη φορά τον Γιάννη Παπαϊωάννου! Τη μέρα που τόσο πρόωρα, άδικα και αναπάντεχα, αναχωρούσε για τη γειτονιά των αγγέλων...
Αργότερα τον γνώρισα μέσα από το σπουδαίο του έργο. Και τον αγάπησα πολύ! Και είμαι περήφανος που γεννήθηκε και περπάτησε στα ίδια χώματα (στην Κίο της Μικρασίας) με τον παππού και τη γιαγιά μου!
Μπαρμπα Γιάννη δεν σε ξεχνάμε!
Και θα πρέπει να φροντίσουμε να μη σε ξεχάσουν και τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου