Θυμάμαι τον Κωστή Στεφανόπουλο, όταν του ζήτησα ραντεβού δια της επίσημης οδού το 2001 και του πήγα τον πρώτο τόμο του βιβλίου μου «Μια σταγόνα ιστορία». Τον γνώριζα και με γνώριζε από το ρεπορτάζ, ήμουν τότε προϊστάμενος πολιτικού ρεπορτάζ στον ΑΝΤ1, όμως ο Κωστής Στεφανόπουλος ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν ήταν ο άνθρωπος που θα τον έπαιρνε τηλέφωνο στα ξεκούδουνα ένας παλιός γνωστός του δημοσιογράφος, για να φλυαρήσουν. Αν και ήταν ο ευγενικότερος άνθρωπος του κόσμου, λειτουργούσε πάντα και μόνο θεσμικά. Μιλούσε προσεκτικά, απευθυνόταν σε όλους στον πληθυντικό και δεν ήθελε επ’ ουδενί λόγο να παρερμηνευτούν λόγια ή κινήσεις του ως Προεδρικές παρεμβάσεις στην πολιτική ζωή του τόπου. Παρά ταύτα, στην συμπεριφορά του δεν υπήρχε η παραμικρή αύρα τυπολατρίας ή κομπασμού. Είχε ζεστό βλέμμα και απέπνεε μια αίσθηση χορτασμένης αξιοπρέπειας, που κατέληγε σ’ ένα είδος βαθιάς καλοσύνης απέναντι στον συνομιλητή του. Παράξενο συναίσθημα για κάποιον που καθόταν απέναντι στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Αυτό που μου έκανε πελώρια εντύπωση σε κείνο το ραντεβού και την ημίωρη συνομιλία μας, ήταν ο τρόπος που υποδέχτηκε το βιβλίο μου. Αφού το ξεφύλλισε και άκουσε τις εξηγήσεις μου για το περιεχόμενό του, το τοποθέτησε στην ουρά μιας σειράς όρθιων βιβλίων σ’ ένα ράφι και μου είπε: «Αυτά είναι τα ιστορικά. Έχω επίσης τα πολιτικά (μου έδειξε άλλο ράφι) και τα νομικά (τρίτο ράφι). Χωρίζω τον χρόνο ανάγνωσής μου ημερησίως σε τρία μέρη, διότι πρωτίστως ασχολούμαι με τα καθήκοντά μου. Το δικό σας είναι (μέτρησε με το δάκτυλο) όγδοο στην σειρά των ιστορικών, οπότε υπολογίζω ότι θα διαβαστεί σε περίπου έξι μήνες». Αν σας πω ότι δεν έμεινα εμβρόντητος από την τάξη που είχε επιβάλλει στην ζωή του, θα πω ψέματα.
Θυμάμαι όμως και μια άλλη, ακόμα παλιότερη συνομιλία μου με τον Κωστή Στεφανόπουλο, την νεκρή πολιτική περίοδο που δεν είχε εκλεγεί βουλευτής. Το κόμμα του, η ΔΗΑΝΑ, υπήρχε ακόμα, δεν είχε αναγγείλει την διάλυσή της. Ίσως να ήταν το 1993 ή το 1994. Πήγα να τον συναντήσω βραδάκι στο γραφείο του στο κόμμα, που βρισκόταν κάπου στην Χαλκοκονδύλη. Τον βρήκα μέσα σ’ ένα τεράστιο χώρο, ένα ενιαίο οροφοδιαμέρισμα ίσως και 400 τετραγωνικών, να κάθεται ολομόναχος. Δεν υπήρχε κανένας, ούτε καν κάποια γραμματεύς. Η απόλυτη ερημιά, η πλήρης εγκατάλειψη. Νεαρός ρεπόρτερ εγώ, ένιωσα την ανάγκη να του πω μια καλή κουβέντα: «Η πολιτική κάνει κύκλους, κύριε Πρόεδρε» αμόλησα την…σοφία μου, «οπότε θα επανέλθετε κάποια στιγμή». Κούνησε μελαγχολικά το κεφάλι του και μου απάντησε με κοφτές λέξεις: «Το μοναδικό κοινά αποδεκτό προσόν μου πλέον κύριε, είναι η εντιμότητά μου. Όλα τα υπόλοιπα έχουν κριθεί αρνητικώς και τελεσιδίκως από το εκλογικό σώμα. Το βλέπετε, λοιπόν, πιθανόν να επανέλθω;» Έκανε λάθος, το 1995 επανήλθε στο ύπατο αξίωμα.
Και μια τελευταία συνομιλία που θυμάμαι ολοκάθαρα με τον Κωστή Στεφανόπουλο, ήταν μέσα στο κτίριο της Προεδρίας ανάμεσα σε μια συνάδελφο και αυτόν, που την παρακολουθήσαμε αρκετοί ακόμα. Θέλοντας να τον κολακεύσει, η παλιά συνάδελφος άρχισε να κατηγορεί τους πολιτικούς αρχηγούς και τα κόμματά τους για τους καυγάδες που είχαν πάνω στην επικαιρότητα: «Καλλιεργούν κλίμα όξυνσης κύριε Πρόεδρε. Δεν παίρνουν παράδειγμα από σας, ούτε σας ακούνε. Αυτοί διχάζουν τον λαό καθημερινά.» Η απάντηση του, την αποστόμωσε κυριολεκτικά: «Πρέπει να γνωρίζετε κυρία μου, ότι δυστυχώς και εγώ υπηρέτησα αυτή την όξυνση επί τεσσαρακονταετία, πριν γίνω σοφότερος. Δώστε τους χρόνο»
Δημήτρης Καμπουράκης
ΠΗΓΗ: lionnews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου